Mijn inspiratie


In 2001 werd bij een shetlandponyfokker een heel bijzonder veulen geboren. Mijn moeder is gaan kijken en uit een groep veulens koos ze hem uit. Niet de liefste, niet de knuffelbaarste, maar wel de allerbeste die ik me ooit had kunnen indenken.

Na 4,5 maand werd dat veulen namelijk bij ons in de wei gebracht en begon ons gezamenlijke leerproces. Hij was bang, durfde niet te komen. Hij leerde mij geduld, ik leerde hem mij te vertrouwen. Vele uren zat ik, op de grond, in de wei. Te wachten, te kijken, te genieten. En uiteindelijk kon ik hem aaien, groeiden we dichter naar elkaar. We gingen wandelen, de wereld verkennen. Ik leerde te vragen in plaats van te zeggen, te kijken naar zijn signalen en erop te reageren. Hij leerde mij zijn bereidheid om te antwoorden, als hij de vraag maar begreep. Zo groeide het vertrouwen. En nog steeds, iedere verandering, iedere hulp, ieder signaal; ik vraag het aan hem. Soms werkt het fijn en houden we het zo. Soms werkt het niet, en moet ik op zoek naar iets beters.

Maar ook de paarden die ik train, zij trainen mij net zo goed. Ook zij inspireren mij om telkens zachter, puurder en helderder te zijn. En de combinaties paard en begeleider leren mij hoe ik nog beter kan vertalen wat het paard zegt, wat de begeleider bedoelt en hoe jullie nog verder kunnen groeien.